W dotychczasowej krajowej praktyce projektowej stosuje się zbyt wiele uproszczeń w zakresie ochrony cieplnej budynków. Przykładowo, grubość warstw termoizolacyjnych określa się zaledwie według granicznych wartości współczynników przenikania ciepła U wynikających z Wymagań Technicznych, zaś zagadnienia dyfuzji pary wodnej niemal się pomija. W rezultacie, powstawały i powstają obiekty bez jasno określanych charakterystyk cieplnych oraz z losowym wręcz stanem wilgotnościowym przegród tracących ciepło - generalnie zagrożonych kondensacją pary wodnej w przegrodach takich budynków.