Każda
przegroda posiada w swoim wnętrzu jakąś zawartość wilgoci (w postaci cieczy lub pary wodnej). Ilość
wilgoci nie jest stała, a ulega ciągłym zmianom spowodowanym zmiennymi parametrami powietrza
zewnętrznego i wewnętrznego, jak i zmiennym działaniom człowieka podczas eksploatacji obiektu.
W warunkach
rzeczywistych przegroda podlega różnym (często przeciwstawnym) procesom: jedne warstwy wysychają,
inne w tym samym czasie zwiększają swoją wilgotność.
Znajomość rozkładu wilgoci w przegrodach zewnętrznych (ściany,
stropodachy, dachy, podłogi) w ciągu powtarzalnego okresu czasu (np. dwa lata lub dłużej), pozwala
poprawnie ocenić stan cieplno-wilgotnościowy tych przegród - a szczególnie bilans zawartej w nich
wilgoci.
Prawidłowo skonstruowana
przegroda nie powinna powodować skraplania się pary wodnej ani w jej wnętrzu, ani na powierzchniach.
Jeżeli jednak podczas projektowania przegrody nie da się uniknąć kondensacji pary wodnej, należy tak
dobrać rodzaj i grubość materiałów przegrody, aby skropliny powstałe w okresie zimy zdołały w
całości odparować w okresie najbliższego lata. Należy przy tym dążyć do zminimalizowania ilości
skroplin w każdej warstwie przegrody.