błędy projektowe i wykonawcze

W wyniku dyfuzji pary wodnej (patrz: Dyfuzja pary wodnej) z pomieszczeń ostatniej kondygnacji przez strop (typu DZ-3) w okresie niskich temperatur zewnętrznych (jak wykazują obliczenia już przy temperaturze niższej niż 5 ^oC), w strefie powietrza tuż pod płytami korytkowymi zostaje obniżone ciśnienie cząstkowe pary wodnej (patrz: Powietrze wilgotne) do tego stopnia, że jego wartość spada poniżej ciśnienia nasycenia pary. Wywołuje to zjawisko jej kondensacji czyli skraplania się (patrz: Kondensacja pary wodnej w przegrodach). Zachodzi ona w całej strefie poddasza tj. zarówno tuż nad stropem, jak i w mikro przestrzeniach pomiędzy pokryciami papą bitumiczną.

W okresie zewnętrznych temperatur ujemnych, woda ta zamarza do postaci lodu, ale z nadejściem temperatur wyższych od -7 ^oC, na skutek zwiększonego przenikania ciepła z pomieszczeń przez strop, lód powoli topnieje a woda zalewa najpierw strop, a następnie strużkami przesącza się po starym pokryciu pod nowe obróbki blacharskie i znajduje ujście częściowo na zewnątrz okapu (przez gzyms), a częściowo wraca do wnętrza przez strop w okolicy wieńców i nadproży nad oknami i drzwiami balkonowymi. W okresie tym zachodzi właśnie stwierdzone przez lokatorów - dziwne dla nich zjawisko - zalegania lodu tylko na tej właśnie części dachu. Dzieje się tak dlatego, iż zwiększająca się temperatura powietrza na poddaszu na skutek braku wentylacji poddasza, podnosi także temperaturę płyt korytkowych i leżących na niej warstw pap. Leżący tam śnieg topnieje w dzień, ale w nocy w okresie spadków temperatury zamarza - i tak przez wiele dni warstwa lodu powiększa się nawet do kilkunastu cm grubości. Warstwa lodu mając duży ciężar naciska na papy i wyciska wodę pod obróbkę blacharską rynien tworząc zacieki i przemarzanie, a wiosną liczne i duże sople lodu. W okresie zewnętrznych dodatnich temperatur, woda ulega całkowitemu odparowaniu i problem zalewania stropu nie istnieje - aż do następnej zimy.

Stan taki jest niebezpieczny, bowiem żelbetowe belki stropowe na najwyższej kondygnacji, w strefie istniejących zacieków ulegają korozji, o czym świadczy brunatny kolor zacieków na suficie. Jeżeli stal zbrojeniowa ulegnie zniszczeniu, grozi utratą nośności belek i zawaleniem stropu!

Co istotne, przestrzeń poddasza nie ma zapewnionej właściwej wentylacji, zaś zamontowane dawniej kratki wentylacyjne zostały w latach osiemdziesiątych wymienione na kawałki blach, w których gwoździem wybito kilkanaście otworów. Jest to kolejny błąd! Wentylacja poddasza nie istnieje!